Gisteravond sprak burgemeester Paula Jorritsma-Verkade, voorafgaand aan de raadsvergadering in het gemeentehuis in Twello, een In Memoriam uit over ereburger Jan Terlouw. Hij overleed afgelopen vrijdag 16 mei op 93-jarige leeftijd. Jan Terlouw was een warme persoonlijkheid en vooral ook een boeiende inwoner van de gemeente Voorst. Hij was een inspiratiebron voor velen. Tot op het laatste moment zette hij zich met hart en ziel in voor een betere samenleving en een rechtvaardige wereld, ook in onze gemeente. Zijn liefde voor natuur en klimaat blijft ons bij. In november 2022 ontving Jan Terlouw de Erepenning, de hoogste gemeentelijke onderscheiding. Zijn nagedachtenis houden wij met respect in ere.
In Memoriam:
Twello, 19 mei 2025
Geachte raadsleden,
Met u samen sta ik stil bij het overlijden, afgelopen vrijdag, van onze inwoner en ereburger Jan Terlouw. “Wat is er mooier dan iets te doen voor een ander?” Uit het boek van Jan Terlouw: Koning van Katoren. Jan Terlouw is 93 jaar geworden. Hij woonde ruim 30 jaar in Twello.
Graag neem ik u mee een klein stukje terug in de tijd.
Op 13 november 2022, twee dagen voor zijn 91e verjaardag, ontving de heer Terlouw de Erepenning, de hoogste gemeentelijke onderscheiding. Hiermee werd hij ereburger van de gemeente Voorst. De gemeenteraad gaf hiermee aan hoezeer de heer Terlouw werd gewaardeerd èn hoe belangrijk zijn inzet was voor de Voorster samenleving èn voor de Nederlandse samenleving: in de volle breedte! Als wetenschapper, politicus en verhalenverteller met een persoonlijke en zuivere missie. Maar vooral als de open en warme mèns die hij was!
In 2018 schreef Terlouw een pleidooi voor duurzaamheid. Het is een onderbouwing van ‘hoe en waarom’ we beter om moeten gaan met de natuur, met onze planeet. Dat deed hij op een ontroerende wijze.
In zijn werk richtte Terlouw zich in het bijzonder op jongeren. Zoals met zijn idee van de Toekomststoel. Deze staat bij ons in het gemeentehuis, hier in de raadszaal en op vele andere plekken in Nederland. De toekomststoel is beschreven in zijn boek: Het Hebzuchtgas’ (uit 2016), een actueel ‘sprookje’ over het klimaat. Zijn idee was helder: als we vergaderen over belangrijke zaken en zwaarwegende besluiten nemen, zetten we er altijd een lege stoel bij. Dat is de stoel voor toekomstige generaties. Zodat wij hun toekomstige belangen altijd (af)wegen tijdens onze vergaderingen!
De visie van Jan Terlouw op politici was helder. Zijn dringende advies was: dien het publieke belang! Want dát is namelijk in het belang van de toekomst voor onze jeugd: een leefbare aarde. En: “Om complexe problemen op te lossen, moet je niet alles aan politici overlaten. ”De inbreng van burgers is cruciaal voor het oplossen van de grootste uitdagingen van deze tijd. Hierin speelt niet zozeer het debat, maar de dialoog een hoofdrol. En wordt politiek geen meningen-oorlog, maar een uitwisseling van waarden en perspectieven. De belangrijkste voorwaarde is dat politici door burgers worden vertrouwd!
Tot op het laatste moment zette Jan Terlouw zich in voor een betere samenleving en een rechtvaardige wereld. Ook in onze gemeente.
Het was de bedoeling dat hij, recent, als ereburger zou spreken bij de onthulling van de Vector, onderdeel van de Liberation-Route, die op 3 april is onthuld op de Wilpse Klei. Ter nagedachtenis aan hen die hun leven gaven voor onze vrijheid in de Tweede Wereldoorlog. Helaas liet zijn gezondheid het niet toe aanwezig te zijn. Als ooggetuige van de Tweede Wereldoorlog, als ereburger en als mens. De Vector staat vlakbij de door Jan Terlouw zo geliefde IJssel.
Als eerbetoon aan hem draag ik een gedicht voor wat hijzelf schreef. En spreek ik, voordat ik dat doe, de wens uit dat zijn nalatenschap tot troost mag zijn voor degenen die hem nu moeten missen: zijn partner Annette, zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. En vele andere mensen die hem lief hadden.
De IJssel
Uren kan ik kijken,
in gedachten vaar ik mee.
Eeuwig draagt de IJssel levend water naar de zee.
Altijd in beweging,
van de bergen tot de kust.
In een hectisch leven
brengt de IJssel zoveel rust.
Ik geef toe, rivieren, stuk voor stuk wonderschoon.
Maar toch, onze IJssel,
spant voor mij met stip de kroon.
Kijken naar de IJssel,
naar de ader van het leven,
Die ons door de eeuwen, zoveel welvaart heeft gegeven
Die ons in contact, met andere landen heeft gebracht.
Drager van het vrachtschip, en ook van het luxe jacht.
Biotoop van veel, van zoveel planten, zoveel vissen.
Voor geen geld zou ik mijn mooie IJssel willen missen.
Altijd zoveel mensen, onophoudelijk bewegen.
Overal gepraat, wat is stilte dan een zegen.
Even wat teveel, en ik breek er dan soms uit.
’t Kabbelen van de IJssel, da’s pas superieur geluid.
Als je me dus vraagt: ‘Waaraan beleef je echt plezier?
Wie is je grote liefde?’ Dan wint uiteindelijk mijn rivier.